Animal assisted therapy is echt een geweldige vorm van therapy. Samen met je dier iemand verder helpen, hoe bijzonder is dat niet? De kinderen, jongeren en volwassenen die zich nu nog mijn honden Fien, Jazzy en Cash herinneren getuigen hoe veel indruk deze manier van werken op mensen kan maken. ‘Met Pavlov komt alles wel goed, mama’, zei laatst een jongetje toen hij naar buiten liep, en mijn hart maakte een klein sprongetje. Hier doe ik het voor, voor dit jongetje en jongetjes als hem. Maar wat doe je als je hond misschien niet meer zo geschikt is voor het werk? Momenteel zit ik zelf met zo’n dilemma, of nou ja…eigenlijk niet, want ik heb mijn beslissing al gemaakt, maar het is wel een dilemma waar veel mensen mee worstelen die hun (in dit geval) hond inzetten. In AAT-land zijn zaken eigenlijk nog niet zo heel goed geregeld. Er is weinig tot geen controle of het dier dat ingezet ook daadwerkelijk geschikt is. Ja, er zijn gedragstesten en ja, er zijn opleiders die ook eisen stellen aan

Een vraag die ik mezelf wel heb gesteld in de afgelopen maanden, nadat ik besloot om met mijn vorige praktijk en het daarbij horende onderaannemerscontract te stoppen. Ik had vastigheid, ik had cliënten, ik had daardoor zicht op mijn inkomen. Maar was ik gelukkig met de situatie? Steeds vaker knaagde het gevoel van ontevredenheid, irritaties, het gevoel dat dit niet bij me paste. Mijn gevoel zei het een en mijn verstand het ander, en zoals veel mensen luisterde ook ik eerst naar mijn verstand. Want dat vaste inkomen, en die zekerheden... waarom opgeven? Omdat het niet meer goed voelde! Ik heb veel interne conflicten als het gaat om jeugdzorg of volwassenzorg. Het moet allemaal snel, en er moet 'produktie geleverd worden', een quick fix. Precies al hetgeen waarvan ik denk dat het niet werkt als je mensen probeert te helpen hun veerkracht terug te vinden. Het gaat om 'op je eigen tempo' en de daarbij horende inzichten die iemand tot zich moet laten komen. Dat kun je niet forceren door da