Een vraag die ik mezelf wel heb gesteld in de afgelopen maanden, nadat ik besloot om met mijn vorige praktijk en het daarbij horende onderaannemerscontract te stoppen.

Ik had vastigheid, ik had cliënten, ik had daardoor zicht op mijn inkomen. Maar was ik gelukkig met de situatie?

Steeds vaker knaagde het gevoel van ontevredenheid, irritaties, het gevoel dat dit niet bij me paste. Mijn gevoel zei het een en mijn verstand het ander, en zoals veel mensen luisterde ook ik eerst naar mijn verstand.

Want dat vaste inkomen, en die zekerheden... waarom opgeven?

Omdat het niet meer goed voelde! Ik heb veel interne conflicten als het gaat om jeugdzorg of volwassenzorg. Het moet allemaal snel, en er moet 'produktie geleverd worden', een quick fix. Precies al hetgeen waarvan ik denk dat het niet werkt als je mensen probeert te helpen hun veerkracht terug te vinden. Het gaat om 'op je eigen tempo' en de daarbij horende inzichten die iemand tot zich moet laten komen. Dat kun je niet forceren door dan maar de geldkraan na een bepaalde tijd dicht te draaien, omdat het dan 'maar eens klaar moet zijn'.

De vluchtigheid en gejaagdheid waar we in deze maatschappij zo tegenaan lopen heeft ook zijn plek gevonden in hulpverleningsland. We helpen met 'de knip op de beurs' en daarmee schaden we mijn inziens juist een heleboel mensen die echt geholpen kunnen worden, als ze maar hun eigen tempo mogen volgen. Maar in plaats daarvan zitten enorm veel talentvolle jongeren en volwassenen thuis, uitgeblust en opgebrand op de bank, omdat ze niet 'passen'. Passen zij niet, of moeten we met zijn allen eens écht veranderingen doorvoeren, zodat íedereen weer zijn eigen plekje op deze wereld heeft?

Dus ik ga het zelf dan maar anders doen. 'Zelluf doen', blijkbaar waren dat woorden die regelmatig uit mijn mond kwamen toen ik klein was. Het was niet zozeer de behoefte om alles 'zelluf' te doen, maar de behoefte aan autonomie, aan ik-kracht ontwikkelen. En dat staat me niet in de weg, ik denk dat het juist weer deuren opent. Mijn verstand heeft er net iets langer over moeten doen dan mijn hart, maar zoals altijd volgt het uiteindelijk toch die dwingende stem van mijn...tja, hart? zelluf? mijn zijn?

what ever...

Vroeger, toen ik klein was, hing er op ons toilet een poster. Het moest een spiegel voorstellen met daarop de wijze woorden 'verander de wereld, begin bij jezelf'.

Laat ik dan maar beginnen!